Hoe gaaf is een reünie met bezieling als ingredient.
Even is iedereen met een ander in gesprek en kan ik ongemerkt observeren. Veertigers zijn we. Ineens, lijkt wel. Want was het niet gisteren nog, dat we de fietsen tegen elkaar zetten, meters bier bestelden, geld leenden en bij elkaar inschreven om te eten?
Verbazingwekkend is het dat alle gezichten, ook die ik al een hele tijd geleden zag, niet veranderd zijn. We vatten zelfs jaren in een paar zinnen samen. Hoe heftig die ook waren. We klinken het glas op geschiedenis. Op toekomst. en beamen dat de vertrouwdheid er nog immer is.
En zo kabbelen we naar de uren na middernacht. Vele armen slaan we om elkaar. Vele zoenen delen we uit. We herlezen zelfs meegebrachte oude brieven en faxen. De selfies worden schever, de humor incrowd. Een pilletje om tegen elkaar te zeggen dat we van elkaar houden is onnodig. We strooien met de vriendschapsverklaringen als confetti, blij dat we de draad weer kunnen oppakken. Opgetogen dat de fundering die 24 jaar geleden werd gelegd stevig blijkt te zijn.
We proberen het te rekken, maken het later dan we nog gewend zijn. En ook als de alcohol is verdampt, blijven we elkaar in whatsapp bestoken met foto’s en jubelzinnen. Zo gaat de reünie nog langer door. Tijdens deze afterparty stuurt een van ons een zin die blijft hangen, de mooiste ontdekking in vriendschap is dat je wel apart kunt groeien maar nooit uit elkaar.
Deze week leun ik op die gedachte. En weet je wat? Misschien zelfs langer.
*Uit de blogs van mijn lieve vriendin en kanjer in copywriting Marianne Clason
